wtorek, 29 września 2015

Nienagadane



Godzina 7:00 wsiadam do auta, przekręcam kluczyk, zapinam pasy, wkładam słuchawki do uszu, podłączam słuchawki do telefonu, wybieram numer do Mamy, wrzucam bieg.... taki mały rytuał zanim wyruszę do pracy.... i tak codziennie jak jedziemy do naszych "prac" to rozmawiamy i jak wracamy też rozmawiamy... po południu przy płocie lub szybkiej kawie rozmawiamy.... czasem jeszcze wieczorem Mama przyjdzie do mnie, usiądzie w pracowni przy kawie, ja roluję transfery i kleję.. i nadal rozmawiamy...

Matko jedyna ileż można gadać????? I o czym Wy tak gadacie??? Co tam u Mamusi???? Przecież dzwoniłaś przed chwilą.... znowu dzwonisz???? 

No nikt tego chyba nie rozumie... że my non stop gadamy, o wszystkim: o dzieciach, o psach, o wystawach, o pracy, o tym że czasu na wszystko mało, o ciuchach, o tym co kto powiedział, o plotach, o tym że trawa znowu nie skoszona, o tym w co się ubrać, o nowych butach, o nieprzespanej nocy bo dziecko znowu się budziło, o tym że za ciepło i dychać już się nie da, o tym jakie kurtki kupiłam dzieciakom, o szamponach dla psów, o planowanych szczeniakach, o tym że fajnie by było wreszcie razem pojechać kamperem na wycieczkę, o tym że się nie da bo co z psami, o tej grubej babie, o zepsutym odkurzaczu, o hałasie z warsztatu po 22:00, o dzikach co podchodzą pod ogrodzenie, o tym że na cmentarz trzeba iść Babcię odwiedzić, o tym kto z kim na fb, o moim blogu, że fajnie to idzie, o tym że Misia boska a Aleks cudowny, o tym że zakupy trzeba zrobić bo w lodówce nieświeże światło, o nowym płynie do podłóg.... no o czym my nie gadamy :) I nigdy nie umiem jednoznacznie odpowiedzieć na pytanie o czym rozmawiałyśmy.

I ciągle nienagadane, ciągle coś tam jeszcze mamy do powiedzenia, ciągle za mało ...

Gdzieś kiedyś słyszałam, że kobieta dla zachowania równowagi psychicznej powinna wypowiedzieć w ciągu dnia 20 tyś. słów... (ciekawe ile potrzebuje facet) - no my raczej tą ilość to wypowiadamy z samego rana ;)

Co gorsze/lepsze gen "nie zamykającej się buzi" się niesie - Misia, jest tego najlepszym przykładem, a Aleks dużo od niej nie odstaje. Dobrze, że Mąż nas równoważy....

A do słodkich miłośniczek Myszki Minnie pojechał taki oto komplet mebelków




Follow my blog with Bloglovin

niedziela, 27 września 2015

Akcja Motywacja + KONKURS



AKCJA MOTYWACJA to 7 blogów, 7 postów, 7 tygodni, 7 liter - 1 hasło, jeden zwycięzca!
Wraz z sześcioma twórczymi blogerkami biorę udział w niezwykle energetycznej i motywującej akcji! Czytając nasze posty na blogach w ramach akcji nie tylko poznacie inspirujące kobiety, ale i możecie wygrać fantastyczne nagrody.

Motywujemy się na jesień :) Co tydzień, w niedzielę, na jednym z blogów biorących udział w akcji pojawi się wpis właścicielki bloga, która opisze pokrótce swoją twórczość, inspiracje, motywatory do działania... na końcu każdego posta pojawi się literka. 7 literek utworzy hasło, które należy wpisać w post na blogu: http://pracowniamiskowiec.blogspot.com/2015/09/akcja-motywacja-konkurs.html
Wśród wszystkich osób, które wpiszą prawidłowe hasło rozlosujemy fantastyczne nagrody. Zaczynamy dzisiaj, a kończymy 8 listopada.


Zapraszam już dzisiaj na pierwszy wpis na blogu: http://pracowniamiskowiec.blogspot.com/2015/09/akcja-motywacja-part-17.html

Za tydzień ja :)
Follow my blog with Bloglovin

piątek, 25 września 2015

Nadopiekuńcza






Tak, jestem niezwykle nadopiekuńcza.

Zawsze zapinam dzieci pasami w fotelikach, nawet jak jadę 50 metrów do pobliskiego sklepu po chleb - po co? przecież to tylko parę metrów, nic się nie stanie... Ty zapinasz pasami, my przytrzymujemy na kolanach... eee tam bez przesady, przecież nie jedziemy autostradą... no coś Ty, zrób im fun... a tak, pas mamy luźny, bo on ciągle go wyciąga, no co zrobisz....

Ważniejsze od siedzenia do godziny 24:00 na rodzinnej imprezie jest dla mnie położenie dzieci spać o normalnej dla nich porze - patrz nawet nie da się dzieciom pobawić spokojnie, pobiegać.... specjalnie to robi, żeby być krócej na imprezie...

Ubieram czapki i chusteczki o każdej porze roku - matko jedyna przecież to tylko lekki wiaterek, ja chodzę bez czapki i bluzy i mi nie jest zimno...

Nie pozwalam pić coca-coli i  mocno ograniczam słodycze - przecież coca-cola jest zdrowa na brzuszek, odbije jej się... na trawienie jest dobra... kupiłam Misi (1,5 roku) snickersa :D

Nie pozwalam samemu oglądać obojętnie jakich bajek, oglądamy razem, towar jest reglamentowany i ściśle kontrolowany - no weź im włącz ten telewizor i choć porozmawiamy....

Nie daję grać w gry na telefonie i laptopie - że co????? przecież Misia ma już 5 lat

Trzymam się ściśle ustalonych godzin kąpieli i snu - dałabyś tym dzieciom trochę luzu....

Tak, jestem niezwykle nadopiekuńcza. 
Nikt mi nie zagwarantuje, że jadąc 50 m do sklepu nie wyskoczy nagle zza zakrętu jakiś pijany idiota i uderzy w mój, bezpiecznie i wolno jadący samochód. 
Nikt z moich współimprezowiczów nie wstanie do dziecka w nocy, ba nawet nikt nie przyjedzie do mnie o 6:00 rano, aby im zrobić śniadanie, pobawić się i pójść na spacer, abym mogła się wyspać. 
Jakoś nie kojarzę tłumów w moim domu podczas choroby dzieci, które przewiał wiaterek... Oprócz mojej Mamy to nikt nie wpada z ciepłym obiadem, poprasować ciuchy, wyjść z psami, rzadko również odbieram telefony tych zatroskanych z pytaniem o zdrówko. 
Zamiast wydawać pieniądze na dietetyków i dentystów wolę je przeznaczyć na inne przyjemności ;)
Już dzięki temu, że Misia oglądała cartoon network przez 30 minut miałam przez następne 2 miesiące każdą nockę z głowy, z jej koszmarami w tle.
Od gierek wolę czytać Im książki, czy książki są gorsze?
Moje dzieci potrzebują rutyny, ja też, szczególnie wieczorem. To ja je budzę rano i widzę te zaspane oczka... 

Tak jestem niezwykle nadopiekuńcza i nie mam zamiaru się zmienić. Ty też nie musisz, wychowuj dzieci tak jak chcesz... nie musisz tak jak ja :)

Pozdrawiam ciepło. Będzie mi miło, jeśli pozostawisz jakiś ślad po sobie :)

Na zdjęciach kuferek na skarby dla Zuzi, bardzo delikatny, prosty, nie pstrokaty... taki miał być




Follow my blog with Bloglovin

wtorek, 22 września 2015

Sowa





Jestem typem "sowy". Ja mogę po nocach urzędować, sprzątać, pisać, czytać, oglądać, tworzyć, rozmawiać, ćwiczyć... nie wiem, jak to się dzieje, że po 19:00 wstępują we mnie nowe siły i wystarczy kubek kawy (albo i dwa) i energia do min 1:00 gwarantowana. Nie raz takie usposobienie uratowało mi tyłek, gdy projekty trzeba było skończyć i wychodziłam z pracowni po 2 w nocy....
Nocna energia przydaje się też do nocnych dyżurów przy dzieciach... karmienie.... trzymanie za rączkę... głaskanie... daję radę

Ale za to poranki to już zupełnie inna bajka. Właśnie ostatnio zastanawiałam się kiedy to ja się tak porządnie wyspałam i kurczę... no dawno to było dawno.... 

Jak jeszcze mieszkałam w domu rodzinnym to weekendy dla mojej Mamy były najlepszymi dniami na porządki, zakupy oraz rodzinne, wspólne śniadanie o 7:30 rano, no dobra czasem o 8:00 nawet.... Więc Mama, która skowronkiem jest, od rana dzielnie robiła wszystko abyśmy wstali na śniadanie i z uśmiechem tak jak i ona witali nowy dzień.... yyyy

Najdłużej wysypialiśmy się z M. jak już mieszkaliśmy razem ale jeszcze nie mieliśmy dzieci... oj to było to... dzień zaczynał nam się ok 11:00 rano (przedpołudniem?).. :) Nawet nasz pies był nauczony, że w sobotę i niedzielę przed 11:00 nie siusiamy.... W tej kwestii cała nasza trójka była zgrana i trzymała się jasno wytyczonych zasad....

A teraz co, bardzo muszę się pilnować, aby w tygodniu pójść spać miedzy 24:00 a 1:00 w nocy, bo przecież 5:50 zadzwoni budzik..... o ile nie będzie pobudek w międzyczasie... Dzisiaj na przykład od 5:00 Aleks leżał wtulony we mnie, mówił mama kocham i głaskał mnie po twarzy.... jakoś sen poszedł w zapomnienie :)

I co zrobić, skoro ja już chyba inaczej nie potrafię :) Tak mi dobrze, taki rytm mi odpowiada, jak ja dużo rzeczy jestem w stanie zrobić dzięki temu.

Taka szkatułka na pierwsze pamiątki dla chłopca powstała, ten miś już dawno mnie dręczył, abym go umieściła gdzieś :) więc jest...

Follow my blog with Bloglovin

piątek, 18 września 2015

Korpo mama to nie ja

Follow my blog with Bloglovin

I dopadła nas pierwsza infekcja w tym sezonie. W ruch poszły medykamenty... na szczęście Aleksa męczyła tylko gorączka... i jak tak leżałam z nim w nocy, tuliłam i uspakajałam to przypomniały mi się wszystkie dylematy, które mnie dręczyły gdy te 4 lata temu odchodziłam z korporacji.... ba żeby to jeszcze korporacja była, a to tylko aspiracje do bycia nią ;)

Decyzja z cyklu dosyć trudnych, no bo w końcu odchodzę z dobrze płatnej pracy, mamy przecież kredyty, zobowiązania... szereg pytań, czy sobie poradzimy, czy czasem nie histeryzuję trochę, że niby za mało czasu dla dziecka.... Jakby nie patrzeć nigdy nie byłam, jakaś dzieciolubna... tym większym szokiem dla mnie i otoczenia było, że po urodzeniu Misi świat mi się przewartościował i wszystko od tej chwili robiłam z myślą o Niej - no dobra tylko Mama i Maciej się nie zdziwili - oni wiedzieli, że tak będzie ;) Niby to taki truizm, że każda kobieta po urodzeniu dziecka się zmienia.... otóż właśnie nie każda, są i matki, dla których dziecko to kolejny punkt na to do - liście i odhaczony przestaje już być ważny..... mając w swoim otoczeniu takie matki czułam się, jak czarna owca, jak matka polka w bardzo negatywnym tego słowa znaczeniu, a jednocześnie czułam narastającą we mnie frustrację, że niby dlaczego ja mam tolerować ich sposób na macierzyństwo, a mój sposób jest tępiony. Czułam się, jak w kiepskiej podróbce "Adwokata Diabła", tylko nigdzie nie było Ala Pacino.... Oczywiście wygrała rodzina i nigdy jeszcze nie żałowałam tej decyzji.

Ale właśnie w chwilach takich jak choroba dzieci najbardziej doceniam ten krok.... to, że mogę przy nich wtedy być.... Polecam wszystkim Mamom, które się jeszcze wahają, bo skoro się wahacie to znaczy, że już decyzję podjęłyście i wiecie co robić :)

Uwielbiam wykonywać przedmioty dla dzieci, czasem podczas ustalania szczegółów zamówienia tworzy się pomiędzy mną a Klientką niesamowita więź, tak też było w przypadku Mamy Mii... dzięki temu powstała taka szkatułka, miłość Mamy i moja pasja :) tak to właśnie potem wychodzi.











wtorek, 15 września 2015

Kuchnia nareszcie

Follow my blog with Bloglovin




Aleks ma taką przypadłość, że jak trzeba się wyspać z niedzieli na poniedziałek to jemu jakoś z tym snem nie po drodze. A, że to moja kolej, aby wstać to o 3:15 poszłam go utulić i potrzymać za rączkę, wiercił się niemiłosiernie, w końcu padło mama mlieko, poszłam, pił chyba z pół godziny, po łyczku. Potem co już myślałam, że śpi to właśnie się budził... w końcu po 1,5 godziny dałam za wygraną i poszliśmy spać do sypialni, 15 minut później przydreptała Misia... miałam więc trochę czasu na ułożenie sobie w głowie o czym bym chciała dzisiaj napisać :))))

A szczęśliwa jestem, bo nareszcie wykończyłam sobie kuchnię, postawiłam tą mała kropeczkę nad i. Już miałam całą wizję jak ma wyglądać i  ciągle nie było czasu, i wreszcie pomiędzy rolowaniem transferów i lakierowaniem wskoczyłam na krzesło i wykończyłam ten nieszczęsny okap .... no oczywiście decu... no bo przecież jak :) Deskę zrobił mój niezastąpiony mąż i jest :) mi się podoba... tak miało być.

Bo kuchnia to ważne miejsce w każdym domu chyba. W kuchni są najlepsze pogaduchy i imprezy. Pamiętam, jak w naszej małej kuchni wspólnie przygotowywaliśmy święta. Ja z Mamą przy garach, Mały plączący się pomiędzy nogami, no i te zapachy, ale głównie pamiętam niekończące się rozmowy o wszystkim. Bardzo niewygodny mieliśmy wtedy narożnik do siedzenia, ale nikt się nie skarżył :) Spać szłyśmy późno w nocy, powłócząc nogami...

Imprezy te najlepsze też zawsze przenoszą się do kuchni... a im mniejsza tym więcej ludzi się tam zmieści. Mieliśmy nasz dom może już z dwa lata i wymarzyło mi się, aby coroczną wigilię klasową zorganizować w moim domku. Tak, tak wigilię klasową. Mam to szczęście, że z moją klasą z liceum spotykamy się co roku, od kiedy skończyliśmy szkołę, właśnie na Wigilię. Jak jeszcze byliśmy na studiach to wynajmowaliśmy kawiarenki, a teraz każdy gdzieś tam lokum swoje ma więc idziemy całą bandą na spotkanie obowiązkowe przed świętami. Co roku gdzie indziej. No i tego roku miało być u mnie..... wszystko przygotowane, miejsce dla dzieci (bo przychodzimy całymi rodzinami), pełno krzeseł, nowy stół (kupiony specjalnie na tę okazję) no i gdzie skończyła się impreza??? W kuchni oczywiście, wszyscy stali, rozmawiali, było fantastycznie.....

więc ta kuchnia ważna jest.... moja jest w przestrzeni otwartej połączona z jadalnią i salonem, więc jak już uda mi się coś gotować to zapachy roznoszą się wszędzie :)

A te aniołki to jedne z pierwszych moich prac w decoupage, na nich trochę się uczyłam... cały czas je mam :)



I parę jeszcze doniczek, które też kiedyś popełniłam








piątek, 11 września 2015

Inna jesień

Follow my blog with Bloglovin



 Ja to typowa wiosenna kobita jestem. Jak zima się kończy i tak jest 24 stopnie plus słońce i delikatny wiatr to najlepiej mi funkcjonować. I co roku pod koniec sierpnia, gdy dni już coraz krótsze to mi tak bardzo żal, że to już kolejne lato za nami... i zawsze ta jesień mnie dobijała... że to już zimno, ciemno, deszczowo i takie tam... więc w tym roku mam silne postanowienie poprawy.

Natchnięta przez jedną z tych co lubią jesień poszukałam i spisałam wszystkie plusy nadchodzących dni, zapominając jednocześnie zupełnie świadomie o minusach :)

W tym roku zamierzam celebrować jesień.

Te długie wieczory to doskonały moment na zabawę z dzieciakami, nie będziemy musieli biec na ogród, podlewać, pielić, kosić. Usiądziemy sobie wygodnie przed kominkiem i będziemy grać, rysować, czytać... o tak, bez pośpiechu.... Nie będzie trzeba tłumaczyć dzieciom, że pomimo iż jest jasno to pora do spania. Coś tam dobrego się zrobi na podwieczorek/kolacyjkę...

Kominek .... hmmm koniecznie z trzaskającym ogniem, co wieczór (zaoszczędzimy na ekogroszku ;)) Już widzę ten klimacik, te cienie grające na ścianach, to zainteresowanie psów - co tam się dzieje.... I ten dźwięk deszczu uderzającego o szybę... o już widzę siebie wieczorami w pracowni... cicha muzyka... ja i kleje, farby, pędzle i papiery... chyba same romantyczności tą jesienią powstaną :) nie liczcie proszę na new art....

Oooo i gorąca czekolada... i grzaniec (na grzańca na bank wprosi się Mama). Przyjdzie, pogadamy, pośmiejemy się, poplanujemy co w hodowli na wiosnę zrobimy... A w niedzielę będzie czas na pyszne ciasto, znając życie to przy moim okrągłym stole zasiądą wszyscy, za oknem będzie wiać i padać i będzie paskudnie, a my w ciepełku będziemy się gościć... o tak.

I obowiązkowo świeczuszki dające to ciepłe światło w domu. Moja latarenka w kuchni też zapłonie.

I znowu będzie można założyć zielone kalosze w stokrotki, żeby dojść do bramy rano i ją sobie otworzyć (w botkach w tym błocie bym przecież ugrzęzła) :) I czapka fajna się przyda...

I 1 listopada po drodze będzie... a ja uwielbiam to święto....

A potem to już inna czasoprzestrzeń bo przecież będziemy już żyć Bożym Narodzeniem....

Dam radę i coś czuję, że będzie wyjątkowo miło.

A no to jak już o świecach była mowa to takie świeczniki kiedyś powstały już w Pracowni :)
























wtorek, 8 września 2015

Do A.

Follow my blog with Bloglovin








Jak to się stało i kiedy to sama nie wiem. Pamiętam, że jeszcze wczoraj zastanawialiśmy się czy to już dobry czas żeby Ciebie mieć... czy Misia nie za młoda, czy w pracy jakoś się ułożyło... czy będę mieć w sercu jeszcze tyle miejsca, aby Cię pokochać tak samo, jak Misię.

Dowiedzieliśmy się, że już jesteś w Wigilię, taki oto prezent nam zgotowałeś... pamiętam, że siedzieliśmy z Tatą na podłodze w salonie, patrzyliśmy na te dwie kreski i radość przeplatała się z lekkim strachem i obawą. Wiedzieliśmy już bowiem z czym wiąże się ciąża, poród i potem pojawienie się dziecka na świecie.... ale nie było już odwrotu :))))))))) Ja oczywiście najbardziej oczekiwałam na Twoje bijące serduszko, a potem na Twoje ruchy w brzuszku.... jak się ruszałeś to byłam spokojna.

A teraz co... masz już 2 lata, jesteś dużym chłopcem (tylko ten smoczek...). Masz swoje zdanie, charakterek, nie lubisz spać sam, lubisz się tulić, często mówisz "kocham", śmiejesz się słodziakowato, uwielbiasz Misię, jesteś szybki i bystry, wściekasz się jak coś nie idzie po Twojej myśli, masz śliczne błękitne oczy, lepiej Ci w dłuższych włoskach, chociaż Tata z uporem maniaka ścina Cię na rekruta... uwielbiasz wszystko co jeździ i to w dodatku szybko, dużo mówisz i tak wyraźnie, wreszcie umiesz się przedstawić i powiedzieć ile masz lat...Tak jak i Misia kochasz książki, chociaż jesteś w Nią zapatrzony, jak w obrazek to jednak dużo różnic między Wami :)

A ja jestem typowym przykładem matki, której serce się po prostu powiększyło, abyś mógł tam wskoczyć i zamieszkać. Jak się uśmiechniesz i się przytulisz to zapominam, że miałam gorszą chwilę.

Życzę Ci Synku, abyś

zawsze miał odwagę podążać własną drogą
był dobrym człowiekiem nie tylko dla innych ale i dla siebie
miał przy sobie zawsze kogoś, kto będzie z Tobą na dobre i na złe (nie nie chodzi mi o tabun "przyjaciół" wystarczy jedna osoba, ale ta właściwa)
zawsze mógł się tak beztrosko śmiać
kochał zwierzęta i się o nie troszczył
pielęgnował w sobie więź z Misią, żebyście byli dla siebie nawzajem ostoją i podporą gdy nas zabraknie
znalazł w życiu to "coś" co sprawi, że będziesz po prostu szczęśliwy
żył w kraju, w którym nie ma wojny i abyś mógł być wolnym człowiekiem....